Taş yürekler ön sözünde, gelir elbet sıram.
Kaç omuz verdiler, almadım.
Hain pusuda muzaffer olamadan,
Yüz yılın yalanını bildirirler elime;
Perişan etse de düzenbaz şahika,
Öykünse de durmadan hassas terazimin üstünde,
Bazen duracak gibi oluyorsa kalbin,
Ortasında duruyorsa ezilenler gibi;
Kıymetten bihaber bir harbin,
Altında kalır masum yüreğin; anla !
Geçme sırası değil şimdi o yollardan!
İnat etme bin kere de uğraşsan,
Kabuğunu çatlatıp çıkan türkülerin,
Telaffuzu en zor cümlesi,
Yerini almak deyimiyle başlar.
Aba altından sopa gösterenlere,
Yoktur pek cilvesi bunun.
Derdim üzüm yemek,
Türlü, türlü huyum var
Canım pek hayati galiba.
Rüzgâr sesimi dinler,
Sanki fısıldıyor, bir şeyler söyler gibi.
Katıksız ettim yemini bugün de.
Döndüm, durdum öyle, evin içinde.
Sevdalar gecelerde uyuyor.
Bense en derin uykudan uyandım.
Bu gece senin kalbinde,
Son kez var olmanın sancısıyla.
Belki de o yüzden,
Elde kalan tek huzurum,
Aklınla güzel, kalbinle bilgesin !
Sözünü dinlemem diye bana ne ara kırıldın?
Gönülsüz gördüm seni son seferinde.
Oysa ben bırakalı laf ebeliğini,
Uzun zaman oldu da,
Her cümlenin başıyla sonunu, önceden ayırt edemez oldum.
Ben bırakmadım
Yokluğumda kendimi aramayı
Varlığımda yedi düvele
Hakim olmayı
Hiç bir zaman kırılmadım
Ezelden beri iki yakan bir arada bulunmaz !
Seni ölüme uğurlayanlar olmuş,bahtsız kişi!
Söylemesen de gözler ifade eder.
Bu ne yavan korku içindeki?
Bu ne ıstıraptır, sana bu acıyı çektiren ?
Kim bilir kaç kere ellerini açıp yalvardın?
Bir Kadıköy sabahıydı.
Ellerim her zamankinden kuru,
Gönlüm her zamankinden ıslaktı .
Ağır ağır ilerleyen merdivende,
Hızla yürüyen insan manzarası..
Kalmaz mı peki sabrın kırıntısı ?
.
Ey gündüzle geceyi var eden efendi
Ben sana ellerimi açıp yalvardım
Sen geri çevirmezsin aciz kullarını
Nedir bu aciz olmanın sebebi
İhsan eylediğin aklı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!