Çığlık Şiiri - Ahmet Zekai Yıldız

Bir çığlıkla gelmişlerdi.
Gittiler/ bin çığlıkla.
Milyonlarcaydılar.
Yaşadılar çığlık çığlığa.

İnsanlar, insanlar..
Kimi otlar gibi sessiz.
Kimi hayvanlarca vahşi.
Az da olsa insan vardı kuşkusuz.
Duygulu, kaygılı ve sessiz.

Bir dünyaları vardı yaşanacak.
Birbirine dar ettikleri.
Bir de ölümlü bedenleri.

Ne sevmeyi becerebildiler.
Ne de nefret etmeyi.
Bir avuç topraktı işin özeti.

Gün oldu Deli Dumrul oldular.
Bir köprü başında
Fukara nafakası kestiler.

Gün oldu zalim kral olup,
Zengini daha zengin ettiler.

Voyvoda olup kazığa oturttular, insanları..
Hitler olup gaz odalarında yaktılar.
Sarıkamış dağlarında dondurdular binleri.

Dağda yeti,
Ormanda Tarzan,
Çölde Mecnun,
Denizde Macellan,
Ayda Armstrong,
Tabloda Munch,
Klavyede Verdi,
Şiirde Nazım,
Hiroşima’da atom bombası oldular.

Amerika karşısında Che,
Çanakkale’de Atatürk olup,
Yol vermediler işgalciye.

Yollarda Yunus,
Kalplerde Mevlana olup,
Gel! .. Gel ettiler tüm insanlara.

Mekke’de Muhammed olup,
Kırdılar/ Allah ile kul arasına giren putları.

Nihayet
Buluşmak ve ayrılmaktan ibaret değil mi hayat?
Bir kuşluk vakti gelmişlerdi, dünyaya..
Gittiler, bir günbatımında
Çığlık çığlığa, Çığlık çığlığa…