Çığlık Şiiri - Aydın Alagöz

Lal olmuş bir fırtına şimdi yolumu gözleyen.
Oysa eli yalım, dili yalım, nefesi yalımdı.
Değdiği yerden başlayıp tüm coğrafyamı yakardı.
Bir denizdi durmadan çalkalanan.

“Bana seslenme uzaklardan, seslenme!
Gözkapaklarında sakla gözyaşlarını.
Bilirsin, ben ağlayamam.
İçine göm, göm hıçkırıklarını.”

Bir Zülfikar kılıçtı hayatımız,
Bir ucu sen,
Bir ucu ben.
Parçalanmışız...

Ey! Tohumları gebe tarlalar,
Ey! Meyveye duran ağaçlar,
Ey! Kara gökleri parçalayan yıldırımlar,
Ey! Uçan kuşlar ey!

Daha ne kaldı, zulüm zulüm üstüne,
Ölüm ölüm üstüne?
Daha ne kaldı?

“Bırak, rüzgarlar okşasın saçlarını.
Bırak, yağmurlar dindirsin gözyaşlarını.”

Durulmuş bir deniz şimdi beni bekleyen.
Bense karaya vurmuş tek direkli bir yelkenli.

Yıllar yılı dalgalardan aşınmadım da,
Ölümlerden,
İhanetlerden,
Terketmelerden ve terkedilmelerden usanmadım da,
Uslanmadım da.
Onu, vurduğum ilk karada beni bekliyor buldum.
Durulmuş...

“Bir sana eğik başım.
Teslim bayrağını bir sana çektim.
‘Git’ deseydin eğer,
O dakka ölecektim.’

Ey! Taş duvarlarda gezen kertenkeleler,
Ey! Mapusane bacasına yuva yapan baykuşlar,
Ey! Gece mavisi bıçağım, ey!

Daha ne kaldı?
Daha ne kaldı?

Sıkılı bir yumruk gibi bedenim.
Çıldıracağım! ..

“Zaman binip kaçarken yelkovanında,
Ben hücremi bir koza gibi örerim.
Yıllar yılları kovalasın, sonunda
Kelebekler gibi ışığına dönerim.”