Cigdem Kilic Şiirleri - Şair Cigdem Kilic

Uyandım uykudan, ürpermişti içim yine
Daha sabaha çok varmış
Gördüğüm rüya beni uyandırmış…

Seninle beraberim o kır lokantasında
Boynu bükük bir gül var masamızda

Kapasam, yumsam şimdi
Bu sen olmayan dünyaya,
Bezgin gözlerimi
Hayal etsem ruhumla,
Dokunabilir miyim, acaba ruhuna…

Bu gece çok uzaklardayım
Zaman dilimi yok hiç bir hecemde
Uzandı yine düşüncelerim memlekete
Yüreğime bir AĞRI indi inceden, inceye

Taşın toprağın sadık ama zorluydu

Yıllar gelip geçsede

Halen büyümeyen o küçük kızınım

Seni çok özlüyor bu çocuk kalbim

Her gece biraz daha koşuyorum yalnızlığa
O köhne, karanlık ve terkedilmiş
Hüzünlerle yıkanan yüreğimin ıssız yollarında
Biraz umutsuz, biraz umarsız
Belki biraz da kırılgan…
Geç kalınmışlıklar bu kadar acıtırken benliğimi

Yalnızlığım sinmiş duvarlara
Unutmadım, unutamam
Sevdamı sana.
Sevmedim mi?
Sevmeye çalıştım tüm gücümle,
Senden sonra da.

Hayata dair bir şeyler yazmak istedim

Yarım kalmış çay bardağı misali hayatım

Sana yöneldi yine kör benliğim

Sabahin erken saatleri gün dogmada
Günesin altin isiklari savasta
Umutlarin yeserdigi saatler bunlar
Yeni umutlar tomurcuk serpmede
Herkes karanliga katlanamaz
Ey karanliga gömülü

Üzerimde rengi solmuş bir hırka

Hırkamın cebinde hayallerim

Umutlarım uçuşuyor loş bir oda da

Ben beton şehrin yalnız insanıyım
Yalnızlığı yazar, yalnızlığı okur, yalnızlığı anlatırım
Çünkü en iyi onu tanırım…

Kaplamış dört bir yanımı
Soğuk mimikler, anlamsız bakışlar, suni gülüşler