Çiçeklerin Dansı Şiiri - Serpil Koçar

Begonvil açtı, mor ve pembe yapraklarıyla,
Umudu sarıyor dallarımı, sessiz bir şarkı gibi.
Manolya zarif, beyaz tüyler gibi nazik,
Kokusu hatıralarımı okşuyor usulca.

Güller kırmızı, kalbimi ısıtan ateş,
Sevdayı taşıyor her dikeninde, her yaprağında.
Nergisler sarı, güneşi getiriyor sabahın içine,
Bir tebessüm gibi içimde çiçek açtırıyor.

Karanfil dayanıklı, sabrı ve sevgiyi fısıldıyor,
Her rengi ayrı bir öykü anlatıyor bana.
Laleler cömert, neşeyi ve coşkuyu taşıyor,
Her rüzgârda dans eden bir hayal gibi.

Menekşeler sessiz ve gizli,
Sırlarımı saklıyor mor yapraklarının arasında.
Sümbüller özlemi getiriyor sabahın serinliğinde,
Bir şarkı gibi süzülen hüzünle dolu.

Leylak, rüzgârla gelen bir hatıra,
Kokusu geçmişi ve şimdiyi birleştiriyor.
Hanımeli, geceyi ve gizemi taşıyor,
Bir dokunuşla ruhumu sarıyor.

Papatyalar masum, çocukluğun gülüşü gibi,
Bir günün yorgunluğunu silip götürüyor.
Ortancalar güçlü, dayanıklı ve hüzünlü,
Renkleriyle umut ve sabır ekliyor bahçeme.

Akasya dalları, hafif rüzgârla titreşen,
Geçmişin ve geleceğin kokusunu taşıyor.
İris morluğu ve derinliğiyle,
İçimdeki gizli arzuları fısıldıyor bana.

Zambaklar, saflığın ve yeni başlangıcın simgesi,
Baharın ilk ışıklarıyla açıyor yüreğimi.
Kasımpatı, sonbaharın hüzünlü vedası,
Ama güzelliğini bırakıyor ardında.

Menekşeler, lavantalar, her renk, her ton,
Bir bahçe gibi dökülüyor gözlerime.
Her çiçek bir anı, bir nefes, bir sevda,
Ve ben, onların arasında kaybolurken,
Sadece izliyorum ve gülümsüyorum.

Ve bütün çiçekler, bir araya geldiğinde,
Bir hayatın tüm renklerini taşıyorlar.
Sevda, umut, özlem, neşe, hüzün…
Her biri kalbime dokunuyor,
Ve ben onların arasında ölümsüzleşiyorum.