Çiçek aşısı Şiiri - Tuğrul Şenol

büyüttüğünde çiçekleri
ve uyuttuğunda geceleri
kapıların arkasında durduğunda uzun uzun
kelimelerin gölgeleri bir insan boyunu geçtiğinde

sevdiğinde sarıyı
ve karaya gittiğinde
özlediğinde hiç özlemediklerini
tuttuğunda unuttuklarının ucundan

özendiğinde bir büyük duvara
düşürdüğünde yere her anıyı
hatırladığında geçip gidenleri
gittikçe unuttuğunu farkettiğinde ansızın

bir cız ettiğinde için
bu günlerden nedir
ayın kaçıdır bilmediğinde
ve yapacak hiçbir şey kalmadığını anladığında
okursun beni

bir çiçek aşısısın
zarardan çok fayda gibi güzel olduğu için adın
gördüğüm en bilinmez hastalıksın