Cevapsız Mektup Şiiri - İsmet Öztarak

Hani derdin ya "Sen bensin işte",
Ben de reddederdim istemsizce,
Oysa severdim o sözünü,
Sevdiğim gibi her sözünü.
Madem ben sendim,
O zaman beni niye sevmedin?
Yoksa kendini de sevmez miydin?
Zira ben, beni hiç sevmedim.
Ama seni, hiç kimseyi sevmediğim gibi sevdim.
Belki de bu yüzden "Sen ben değilsin" dedim.

Keşke yine bir bahane uydursam,
Gelsem yanına.
Devrik gözlerin, kurumuş dudakların ile baksan bana,
Elinde kırık bir su şişesiyle dolaşırken gülsen bana.
Anlamıyor değilim sadece;
Anlamazlıktan gelmekteyim!
Zira biliyorum sen derya idin,
Ben ise deryada bir balık.
Benim bir deryam vardı,
Senin ise binlerce balığın...

Ne kadar da nazikçe sevgimi reddettin,
Yüz yüze geliriz diye düşünüp belki,
"Unutalım bu anı" dedin...
Unutamayacağını bile bile unutalım dedin.
Ben de sessizce yürüdüm,
Gittim...

Bir zamanlar gözlerinde kaybolan ben,
Şimdi senin yokluğunda bitap giden bir "biz".
Bazen aklımda aniden beliriyorsun,
Bir rüya gibi...
Sonra kayboluyorsun...
Bir tek seninle olan zaman,
Beni gerçek kılabilirdi belki.
Keşke o zaman her şey farklı olsaydı.
Belki sen, ben olsaydık.
Ama belki de bu aşkın tek gerçeği:
"Sen ben değilsin."
Ve ben seni,
Sonsuz bir hayalin içinde seviyorum.
Gel bir kez daha deneyelim.
Herkese inat sevelim.