Cep Telefonu Şiiri - Kadir Yeter

Şimdi, akıllılar da; deli gibi hareket,
Sesleri, en yüksekten, çıldırmış, bu ne hiddet.

Cadde- sokak tanımaz, her yerde konuşuyor,
Durup- durup dinleyip, âniden çıkışıyor.

Cırlayan bayanları, ulu orta çok gördüm,
Kulakları yırtarca, feryat- İntizar duydum.

Çoluk- çocuk, genci de aynı şeyi yapıyor,
Ne oldu insanlara, haykırarak yürüyor.

Bâzıları, yürürken; iki adım ileri,
Sonra da arkasına, dönüp- geliyor, geri.

Anlaşılmaz işâret, el- kol sallanır, durur,
Bilmeyen insanlar da, hayretle bakıp-durur.

Adı; “Cep” imiş hayret! .. her zaman durur “El” de,
Sanki, santral kurdu! Bekliyor; sâniye’de.

Okulda, evde aynı... dolmuşta, otobüste,
Akla gelmeyen yerde, tuvâletin içinde.

Çalıyor telefonlar, çıldırdı bu insanlar,
Biraz çevreye bakın, çocuklar ve bayanlar.

Kadir, almadı henûz, bu saydıklarım için,
Cep telefonu, pek lâzım; akıllı insanlar için.