Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
)))))))))
cennetten mektup keske ordan mektuplar gelebilseydi
yureginize saglik
Şiirinizi çok beğendim. Güzel bir konu işlemişsin.Ancak işin içinde Cennet olunca gelin Azrail'i bir kenara bırakın,yakışmadı.Deseydin huri kızlar beni bırakmıyorlar diye,belki daha hoş olurdu gibime geliyor.Lütfen yorumlarıma da alınmayın,sevgiyle kalın.
Merhaba Zeynep kardeşim, nefis ve yoğun duyguların hakim olduğu bir şiir okumanın keyfiyle yazıyorum. Hikayeni bilmiyorum ve bilmemde aslında gerekmiyor ama merak etmiyorda değilim. Şiirde senin ölmüş olduğunu anlıyorum. Allahtan sana rahmet mi dilemem gerek yoksa şair olmanın verdiği bir farklılığı görmelimiyim karar vermiş değilim. Öyle ya şair dediğin bazan gök yüzündedn bakar bazan yer altından bazende bir uçurumun kenarından... Sanırım ailenden oldukça uzaktasın ve onları özlüyorsun. Ne güzel insanın özlem duyması ve yaşamıyor olsalar bile bir ailesinin olması. Hiç değilse ait olduğunu bilmek bile yeter. Bir arkadaşım yıllar öncesi yanında biriyle geldi iş yerime. Bana yanındaki esmer genci tanıttı. Adı Koray'dı. Koray 6 aylık çocukmuş bir işhanının kapısına bırakıldığında ve yurtlarda büyümüş askerliğini yapmış ve iş arıyordu. Ailesine ait hiçbir bilgisi yoktu. Belkide karşısında duranı acaba babam bu mu? diye düşünmeden edemeyecek kadar karmaşık haldeydi duyguları ve öylece yaşamı devam etti ve edecekte. Koray'ın şimdi 1 oğlu 1 kızı var ve eşine aşık bir erkek. Ailem var diyor. Geçmişinde olmasa bile artık bir ailesi var ve geleceğe bakıyor. Yaşanmışlıklar acı olsa bile gelecek var ve biz geçmişin acılarını geleceğin güzellikleri ile örtebiliriz. Saygım ve sevgim şahsına ve güzel şiirinedir. Kutluyor ve başarının devamını diliyorum.
mükemmel bir kalem özü sözü anlatımı
şiir paylaşımı
hani bir yerden güneş dogar ya
farklı esen rüzgar ya
yıldız toplayan türküler var ya
işte öyle yürekten yazılan
güzel bir eser olmuş
kutlarım yazan kalemi
salim erben
EVET BU ŞİİRDEDE AYNI TEMA VAR....ALLAH MEKANINI CENNET EYLESİN SİZLEREDE SABIRLAR VERSİN...
Sn Zeynep Deri; ..'' Cennetten Mektup''...adlı Anne sevgisinin ifade edildiği Sevgi, özlem ve şevkat temalarının da içinde barınarak işlenildiği duygusal içerikli eserinizi büyük bir keyifle, zevkle okudum,yaşadım, paylaştım.
ESERDE; Şiir dili oldukça hoş ve imgeler gayet özgün, içerik bakımından da oldukça zengin ifadelere rastlamak mümkün...Sonuç itibariyle çok güzel ve başarılı bir şiirsel çalışmaya imza atmışsınız. (Kanımca da çok beğendim)
Değerli eserinizi tüm şiirsel beğenimle kutluyorum...
((Yüreğinize sağlık, kaleminiz daim olsun.))
Herşeyin en güzeli sizin ve sevdiklerinizin olması dileğiyle..
(Umutlu ve Mutlu kalınız)
Saygılarımla
Maviyıldızınoğlu/
E r h a n D E M İ R
anne...
saçlarından bir köprü kur tut elimden geçir beni.
saçlarınki her biri sur sar suruna bu bedeni.
ellerinden bir köprü kur tutu elimden geçir beni.
parmakların her biri sur sar suruna bu bedeni.
saygılarımla doktor hanım.
Mükemmel bir şiir.
Keyifle ve severek okudum.
Tam Puan + Ant.
Sevgilerimle...
Nafi Çelik
Cennetten Mektup
Bu kandilde gelemedim anne,
Öpemedim pamuk yüzlü ellerinden,
Ve koklayamadım saçlarını,
Hissedemedim yüreğindeki sıcaklığı...
Dua ettim sizlere buradan,
Yalvardım Allah'ıma,
''Ne olur bu kandil gecesinde,
Onları bana göster''diye..
Ve gördüm arkamdan Kur'an okuyuşunu,
Sohbetlerinizi,ablamı,abimi,
Hepinizi ne çok özledim anne,
Bir bilsen...
Gelemedim bu kandilde anne,
Gelemedim..
Çünkü gelebilecek yerde değilim,
Bir girdim mi çıkışı yok buranın,
Azrail yakanı tutup,
Canını bir kez aldı mı,
Bir daha imkanı yok,
Kurtulamazsın elinden..
Son olarak,
Kandilini kutlar,ellerinden öperim anne,
Dua ile kal CENNETTEN kızın...
manevi duyguların şöleni olmuş bu şiir başarılı kaleminiz daim olsun saygılarımla...
Dua ettim sizlere buradan,
Yalvardım Allah'ıma,
''Ne olur bu kandil gecesinde,
Onları bana göster''diye..
Ve gördüm arkamdan Kur'an okuyuşunu,
Sohbetlerinizi,ablamı,abimi,
Hepinizi ne çok özledim anne,
Bir bilsen...
yorumsuz okuduğum bir şiirdi...çok da anlamlıydı kutluyorum...
Bu şiir ile ilgili 14 tane yorum bulunmakta