Cenneti dünyada kurduk… Şiiri - Oktay Çekal

Cenneti dünyada kurduk…

Bir fırtına esti, karanlığı aldı götürdü dünyadan,
Bembeyaz bir gökyüzü güven verdi, sıcacık aktı günün ilk ışığı kalplere,
Hayat sıfırlandı, milattı yeni bir yaşam başladı.
Tabiat öyle bir nefes aldı ki; bekliyordu sanki, merhaba dedi güne heyecanla,
O gün doğdum, açan çiçeğin sevgisinde,
Şırıl şırıl akan nehrin berraklığında,
Yağan yağmurla gelen gökkuşağının renklerinde,
Gözlerimi açtım masmavi gökyüzünün, göz kırpan canlılığında,
Bir kelebek etkisi yapan, hatta yaşama merhaba diyen melodisini duydum.
İçim öyle bir huzur doldu ki; anlatamam yaşıyorum dedim.
Sanki o karanlığı görmemiş gibi gözlerim ve hep bu cennette yaşıyordum.
Toprağa hayat örmüş yemyeşil bitkilerin, alabildiğine uzanan ahenginde,
Ağaçların, dallarıyla alkış tuttuğunu, gözlerinin güldüğünü,
Üzerine tüneyen bir kuşun huzurla uyurken, yapraklarının dans ettiğini gördüm.
Martıların yiyecek için suya dalışlarındaki asalatinin, bir yakamoz gibi suda yansımasını.
Sahile vuran bembeyaz köpük dalgaların, biraz daha içeriye gitmek için yarıştıklarını
Kayalıklara çarptıklarında ise, o muhteşem denizin buğulu sesini duydum.
İnsanlar merhabalaşırlarken, içten samimiyetlerini gözlerinde gördüm
Selam veren gözler mutluluk istiyordu, birlik olmak, paylaşmak,
Sahiplenmişti insan insanı yüreklerde, emeklerde, tüm canlı o gün bayram etti.
O, fırtına hayatı normale döndürmüştü. Güneşin parlak yansıması güne ayrı güzellik kattı.
Yaşamak güzeldi hayat yaşamaya değer bir anlam kazanmıştı.
Cenneti dünyada kurduk, insanlarla el ele, saygı, sevgi, ortak paydada….

Oktay ÇEKAL
27.05.2011-15.15