Aylardan Yalnızlık
Boş bir gülümsemenin ardına ne kadar çok yalnızlık sığdırmışsın,
Farkında mısın?
Pişmanlığından kaçıyorsa eğer vicdanın çok yazık!
Anlaşılan yine gururuna yeniliyorsun, sen…
Kaldı ki mevsim hala bahar
Ve aylardan yalnızlık…
Ey arkadaş;
Gülü bir gün dahi olsa gönlünde sakla
Bir gün kalbinin içi kas katı kesildiğinde gözlerinin dolması gerekebilir.
Küçükte olsa bir fırtınada hırpalanabilirsin
Dipsiz bir uçurumdan sahipsiz bir yağmur damlası gibi düşmemen için…
Şikayetçi misin, durgun musun?
Yorgun mu, yoksa
Tozlu bir vazoda unutulmuş çiçek gibi misin?
Yakın bir geçmişte kaybettiğim hatıralarımda mı,
Yoksa; uzak bir geleceğe gönderdiğim umutlarımda mı saklısın?
Çok mu kolay geldi bu aşk?
Bu şehir çok mu dardı?
Kimsesiz bakışmalarda;
Bir nefes kadar kısa bir düş müydü;
Yaşlandığımız, gözyaşlarımız, yaşadığımız?
Öyle bir gülüyorsun ki
Sanki sen değilsin karşımdaki…
Yılgınlığa karşı ilaç gibisin
Yaşamak, her şey güzel…
Öyle bir gülüyorsun ki
Kirpiklerinin ucundan düşer resmim, bilirim.
Sökülmüşüm uçsuz bucaksız yüreğinden.
Ağır ağır gelir yokluğun, yokluğum.
Avuçlarımın içinde çöller,
Yakarım tuttuğum her yeri.
Yaklaşamam hiç bir şeye.
Eskiden kalan bazı hatıralar geliyor şimdi,
Aklımın sakin sularına.
Sanki zaman hiç geçmemiş gibi;
Ben yine aynı
Yağmurun toprağı okşadığı,
Bu boşluğu anlatmamın imkânı yok.
Ona bir isim veremiyorum,
Çünkü ne hissettiğimi bilmiyorum.
Bazen bir esinti bazen de bir rüzgâr.
Tüketiyorsun beni; an ve an biriktiriyor korkularım
Seni bende...
Farklı bir dünya bu
Değişmiş yollar, ağaçlar, ovalar
Bambaşka olmuş herşey
Tanıyamıyorum...
Denizleri nerde? Balıkları nerde?
Dalgaları değişmiş... suyu, tadı nerde?
Mahşer gününe sakladım hesaplarımı
Vazgeçtiklerimi yazdım defterime
Bir yabancısın bana
Yaban otu dersem alınma sakın
Dikenlerin taze bitti yüreğimde.
Ben her akşam susar ve seni dinlerim,
Daha bir güzel oluyorsun konuşurken.
Karanlık geceler,
Her cümlen ile daha bir aydınlık oluyor.
Sen susunca gözlerin başlar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!