Cemâlperest gönül laftan anlamaz

Cemâlperest gönül laftan anlamaz
Güzeli gördü gene meyil verdi
Mahbubu ne kadar sena etsem az
Güzelini gördü sevdaya düştü

Gönlü sevdanın şulesi kapladı
Ahker oldu külhan gibi yandı
Peymaneye doldurdu aşk-ı bade
Bıkmadan içip durdu harap oldu

Çeşm-i seylab ediyorum her zaman
Fülk-i aşk yare doğru varır güman
Şahbaz güzel belki çevirmez o an
Ömrüm işte bu cefayla geçti

Talib-i cânân her daim artıp durdu
Şikeste gönül cefa ile yandı
Çok şükür didar kimseye varmadı
Aşkım dilimin ucunda tıkandı

Meftun der ey şeh-i huban gör beni
Saçın teline toka yap beni
Kuşak olsam ince bele geçir beni
Bu aşkı gönül taşıyamaz oldu