Trabzon güzel şehir,
Tarihtur sokaklari.
İnsana hayat verur,
Cennet gibi parklari.
Boztepenun yollari
Kışlar bahar olur, dallar gül açar
Sevgi bahçesine bir girebilsen
Bülbül dile gelir nameler saçar
“Seni seviyorum” bir diyebilsen
Akan sular durur sevda sesine
Gurbet gezdin diyar diyar
Gözetmedin kendine kar
Sendin bana en güzel yar
Babam seni çok özledim.
Nasır tutar ellerini
Bir güneş doğdu bugün
Kentimiz Ankara’da
Neşelenip coşalım
Biz yirmi üç nisanda.
Bu yüce ulusumuz
Karnında taşıdın verdin sütünü
Son nefeste gördüm nurlu yüzünü
Yaşattın bizlere acı hüzünü
Son durağın Cennet olsun ey anam!
Gözün açık bakar gibi durmuştu
Dost bağına girdim bağban yoğumuş
Su verdiğim güller sararmış solmuş
Dostluğun yerine yel eser olmuş
Derdimi kimlere desem bilmiyom
Diyar-ı alemde dolandım durdum
Dermana hasretim kalbim sızlıyor
Sanki cümle alem bana ağlıyor
Ayrılık hasreti hiç çekilmiyor
Neredesin bana gel de geleyim.
Yıldızlar paylaşır yalnızlığımı
Kader mahkümuyum bu soğuk yerde
Gardiyan seslenir; filanca nerde
Ayşe, Fatma, Sevda hepsi bir yerde
Güneşi görmeye hasretim her gün
Biri gözyaşını içine atar
Seven Sevdiğine kul köle olur
Hayatın tadını sevgide bulur
Bütün elem keder geride kalır
Seven, sevdiğini candan severse.
Hayal eder durur bütün günleri
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!