Çekmeceye Sığmayan Şiiri - Ceyhun Çevik

Zamanın ne başı kaldı,
ne de sonu —
biz onun ortasında değil,
onun dışında kaldık.
O söze başlarken
ben çoktan susmuştum.
Ama suskunluk,
her zaman sessizlik değildir.
Ben sustuğumda
içimde bir çığlık
duvarları yıkıyordu,
sen duymadın.

Taşıdığın o oklar var ya,
biliyorum.
Ama o zehir,
ne senin ellerinden aktı
ne de benim niyetimden.
Başka bir zamandan sızdı içimize,
başka bir hikâyeden
bir yarım kalışın acısıydı belki de.

Sen sevgine sarıldın
tüm dikenleriyle —
bu bir cesaret,
ve ben bunu inkâr edemem.
Her dokunuşun kanattı seni
ben seyrettim,
çünkü yaklaştığımda
o dikenler beni değil
seni daha çok yaralıyordu.

Ve siyah kuğu…
O zaten gitmişti.
Sen sonunu bekledin,
bense çoktan vardım o sona.
Yine de kaldık —
bir hatırda mı,
bir alışkanlıkta mı
bilmiyorum.
Ama kaldık.

Ne zamanın kıyısında,
ne de zamansızlığın içinde.
Bir eşiğin üstünde,
adı konmamış bir hissin
adı bile unutulmuş iki kişisi olarak.