Çekil Şiiri - Gökhan Oflazoğlu

Bir gecenin kızıl yeleli atlarla koşan
duman olmuş sesleri en ağır zincirleri
taşır, şakırtılarıyla özgürlüğe kavuşmuş
zihin daha koyu dehlizlerde gün boyu
sürüklenir, bu zincirler açılmaz, ben
zorunlulukla eylerim, anlaşılmaz, serin
patikalarda sevinç çığlıkları atarlar,
görülmez, öyle gözlerin kımıl uykularda,
bir açılsa, biterdi zulüm, ama, sonra
nedir ki hayatımız, biz böyle bilirdik,
artık herkes çekilsin, bir sen kal, başka
türlü olmazdı, üzerine gelen kuytular,
hayat gizler sözlerini ve çılgınca susar
yarın filizlenecek taçlarla dokunan
çekilmeli.

Ah, o nakışlar çizer yüzünü, iyice
görünmez olursun.

01/12/2014