Çayın canı ben çeker Şiiri - Muammer Erkul

Sabah, henüz, kapağı açılmamış bir gazoz kadar sakin dururken; çayın canı 'beni' çeker! ..
Çayın demi; demliğin ağzından bardağın içine, bardağın ağzından içime dökülür...
Ben, fısıldarım; içine! ..
Duyuyor musun? ..
.....
Kim duyar, kimbilir; ben konuştukça!
§
Susmak;
Dağlar gibi konuşmaktır! ..
§
Sabah, henüz, kapağı açılmamış bir gazoz kadar sakin dururken; çayın canı 'ben' çeker! ..
Bense hâlâ; üstünde dumanlar, ve altında dalgalar oynaşan, ak saçlı bir ulu dağ kadar sessizce otururum, hayâlinin başında! ..
§
Başımda yeller, dışımda eller dolaşır...
Tırmalanırım; tırmanıldıkça! ..
İçim kanar;
Sızarım çaylara doğru! ..
§
Bir kızıl çay akar denize kadar; içimden gelip... Bir kızıl çay akar demliğin dudağından... Bir kızıl çay bulaşır dudağıma, bardaktan...
Durur çarkı saatlerin;
Kurur dudağım! ..
§
Kurur; dudağımda ne varsa, ve kurur kelimeler! ..
Durdukça vakit, ve senin hayâlin durdukça karşımda.
Bir martı; son caklamasının tam ortasında durdukça heykel gibi, kaskatı; Salacak'la Sarayburnu arasında... Ben çözülemem...
Çözülmez kelimeler! ..
§
Bu sabah, yine çayın canı beni çeker! ..
Bir kızıl çay akar denize doğru içimden, bir kızıl çay akar demliğin dudağından, bir kızıl çay bulaşınca dudağıma, bardaktan... Durur saatler... Kurur kalır dudağım; tadı bilinmez! ..
§
Ben, konuşurum kendi kendime; duymazsın...
Bilmesem de kimler duyar, ben konuştukça... Bilirim... Bilirim ki susmak;
Dağlar gibi konuşmaktır! ..