Susuyorum! Şiiri - Muammer Erkul

Susuyorum; bir çöl gibi...
§
Bir çöl gibi bütüün zemine serilip sessizce yatacak kadar kızmış olmayı kim bilebilir;
Susmayanlara! ..
.....
Ben, , , susuyorum;
Sana! ..
§
Hem de bir çöl gibi... Hem de bir çöl gibi bir damla sudan bile mahrum olarak susuyorum...
Sadece dudaklarım değil;
Her zerrem çatlamış olarak! ..
§
Bütüün mevcudiyetimle susuyorum;
Susmayı...
Ve susamayı öğrenmiş olarak! ..
§
Şimdi ben... Yine bir çöl gibi kendi kavrukluğum içinde... Hücre hücre savurup kendimi kendi başımda ve yine dökülsem kendi başıma;
Kim bilir? ..
.....
Duyanım yoook! ..
.....
Kimsesizim...
.....
Bir çöl gibi dilsizim...
.....
Farkı ne ki; ha söyleyecek dil yok, ha işitecek kulak...
Talihsizim!
§
İçiimm kurumuş ve her zerrem küsmüş bir diğerine... Zamkım çözülmüş... Zerrelere ayrılmışım;
Benden içre bin bene! ..
.....
Kavruluyorum... Ve susuyorum;
Bir çöl gibi!