Cay Koy Yeniden Basliyoruz

Bu sabah da uyandım,
Güneş,
Perdelerden içeri değil,
Yorgun gözlerimin kenarından sızdı.

Yine geç kaldım kendime...

Yine herkese yetişip,
Kendimi unuttum bir yerlerde.

Bazen ellerime bakıyorum,
Nasır tutmuş parmaklarımda geçim derdi duruyor,
Bir yanda borçlar, bir yanda çocukların defteri,
Ve içimde hiç dinmeyen bir “dayan” sesi.
Geceleri sessizce sigaramı yakarım,
Pencerenin ardında karanlık değil, düşünceler bekler beni.

Kendimle konuşurum, kimse duymasın diye,
“Bir gün kolay olur mu?” derim,
Ama cevabı hep sabahın serinliğinde gizlidir.

Çocuklarım…

Uykularında melek gibiler,
Onların huzurunda unuturum yorgunluğumu,
Çünkü onların gülüşü,
Benim bütün yaralarımı örter sessizce.

Hayat zor, biliyorum.
Ama kolay olsaydı, karakter olmazdı insanda.

Bazen ağlamak isterim, yapamam.
Çünkü bir baba,
Sessiz ağlar, sessiz güç toplar, sessiz yürür.

Aynada yıllar var artık yüzümde,
Ama o yıllar bana ne kaybettirdi diye sormam,
Ne kattı diye bakarım.
Kattı, Kattı...
Direnç, gurur, sabır.Kattı...

Ve en önemlisi —
Kaybetmeden sevmeyi kattı..

Şartlar ağır, omuzlar dolu,
Ama içimde hâlâ o küçük umut var.

Yıkılmadım, sadece sustum bazen,
Düştüm ama kalktım her defasında.
Çünkü biliyorum,
Ben yıkılırsam, iki yürek daha devrilir ardımdan.

O yüzden artik diyorum ki:
“Çay koy, başlıyoruz yeniden.”