Çay ile sohbet

geziyorum bizim köyün
kenarındaki çay boyunda,
mevsim bahar ama çayın akışı
bir tuhaf,
ne çağlıyor,nede şen şakrak akıyor.
barajdan gelen su aynı,
tüketilen su aynı,
ama bizim çayın bu bahar,
çağlayışı ayrı,çağlamıyor,
sanki ağlıyor,..
oturdum kenarına dedim,
nedir bu halın,
nedense yok eski havan, ahvalın,
nasıl olsun ki bak şu ilerdeki,
sahiplerinin aşiyan dedikleri
sahiden kuş yuvası gibi eve ,onu,
iki kez yaktılar,
evin sahibi İstanbullu gelinden
beni ayrı bıraktılar,
sevemediler bir türlü onu
kabullenemediler,
halbuki o öyle nazik,öyle kibar
ve içi sevgi doluydu ki.
kaptırdım bende ona gönlümü,
severdi çok onu, o evin erkeği,
ama öyle çok üstüne gittiler,
onu öyle bunattılar ki,
adam gönderdi İstanbullu gelini,
oda terketti evini,
duydum ki çocuklarının yanına gitmiş
ama anlatıyorlar sanki o adam değilmiş,
adam ruh gibiymiş,
kadınsa sanırım bir müddet tedavi görmüş,
fakat şimdiyse çok iyiymiş,
arasıra aşiyanı,
altında oturdukları ceviz ağacını
kenarımdaki başı göklerdeki
kavağı çok özlermiş ama,
dermiş ki geçen geçmiş..
benimki olmayacak bir hayalmiş...
hayal bile olsa meğer onlar,
ne güzel günlermiş..
ne demişler bir varmış bir yokmuş..

çay bunları ağlarcasına dedi ve
ağır ağır akarak yoluna devam etti...

GÜLEN