Çatlaktan sızan ışık 1

Soğuk ve şehirlerarası
otobüslerde unuttum çocukluğumu,
avucumda eski bir bilet,
camda geçmişin buğusu…
Ve yan koltukta,
hiç tanışmayacağım insanların
yarım kalmış hikâyeleri.
İlkokul sıralarında
silgi tozuna bulanmış düşlerimiz vardı,
ve Ankara’da,
karbonmonoksit soluyan sokaklarda,
bilmeden özledik birbirimizi.
Öyle uzun sürdü ki bu hasret,
bir gün, hasretin kendisini özler olduk.

Bizim masallarımız
çatlaktan sızan ışıklar gibiydi,
cam kenarına yazılmış
çocukça hayaller,
ve yağmur sonrası
toprak kokusunda saklı sevinçler.

Sonra büyüdük,
köhne istasyonlarda,
varmamız gerekmeyen duraklarda,
yanlış saatlere ayarlanmış
yorgun bekleyişlerde.

Sana şiirler biriktirdim
defter aralarında,
ama sen yoktun.
Ben, hep bekledim seni
sessiz koridorlarda.

Sonra yollar,
beni bilmediğim şehirlere götürdü,
tren sesleriyle uyandım,
bilmediğim istasyonlarda,
üzerime eğilmiş gökyüzü,
sırtımda gurbetin ağırlığıyla…
Ve her yolculuk,
çocukluğuma biraz daha uzak düşmekti.

Mersin'de dalgaların sesini
ezberledim kilometre taşları arasında,
ve her dönüş,
beni biraz daha unuttuğum birine çevirdi.

Çünkü sonunda annem oldum,
babam koktum....