Bu aralar... Şiiri - Hikmet Büyükoğlu

Adam, bir sabah uyandığında gözleri ağırdı, fakat zihni bir o kadar boştu. Eskiden her sabah bir rüya ile uyanırdı. O rüyalarda sevgilisinin silueti olurdu; gülüşü yankılanır, elleri hafifçe yüzüne değermiş gibi hissederdi. Ama son zamanlarda, ne bir ses ne de bir iz kalmıştı. Sanki rüyalar bile sevgilisi gibi onu terk etmişti.

O sabah, içinden şu cümle geçti: "Bu aralar gelmiyorsun rüyalarıma, iyi misin?"

Kendi kendine sorduğu bu soru, kalbinde bir yankı gibi dolaştı. Onun iyi olup olmadığını bile bilmemek ne kadar acıydı. Bir zamanlar, birbirlerinin tüm yaralarını sararken şimdi kimse kimseye dokunamıyordu. Adam yatağından kalktı, pencereden dışarı baktı. Sonbahar yaprakları, rüzgârın izinde savruluyordu. Eskiden sevdiğiyle izlediği bu manzara, şimdi boş bir tuval gibi gözlerine hitap ediyordu.

Kendini dışarıya attı. Ayakları adeta bir bilinçle sokaklarda dolaşıyor, onu yıllar önce birlikte yürüdükleri yerlere götürüyordu. Her köşe başı, her kaldırım taşı onunla doluydu. Ama şimdi bu anılar birer gölge gibiydi; ne tam olarak var ne de tamamen yok.

Bir banka oturdu ve cebinden eski bir defteri çıkardı. Sayfalar, yıllar öncesine dair yazılmış notlar, küçük aşk sözleri ve yarım kalmış şiirlerle doluydu. O cümle tekrar aklına düştü: “Bu aralar gelmiyorsun rüyalarıma, iyi misin?”

Deftere yazdı bu cümleyi. Sanki cevabını bekliyordu, ama biliyordu, cevap gelmeyecekti. O artık sadece rüyalarda var olabilirdi; ama o bile gelmez olmuştu. Zihninde ona dair tüm anılar silikleşiyor, kalbinin bir köşesi boşlukla doluyordu. Rüyalar, onun ruhunun son kalıntıları gibiydi ve şimdi onlardan da mahrumdu.

Bir süre orada oturdu. Rüzgârın sesini dinledi, yaprakların dansını izledi. Sonra defteri kapattı ve derin bir nefes aldı. Belki de, diye düşündü, artık sevgilisinin rüyalara gelmemesi, onun iyileştiğinin bir işaretiydi. Belki de hatıralar yavaş yavaş çekiliyor, acı yerini huzura bırakıyordu.

Bir an için, rüzgârla gelen bir fısıltı duydu sanki. "İyiyim," diyordu. "Sen de iyi ol." Ama bu bir hayal miydi yoksa sadece bir teselli mi, adam bilemedi. Yine de, o an içindeki boşluk bir nebze olsun hafifledi.

Ayağa kalktı, adımlarını evine doğru yönlendirdi. Rüyalar gelmese de, hayat devam ediyordu. Ve belki de en iyi cevap buydu: her sabah yeniden uyanmak.

Hikmet Büyükoğlu
Kayıt Tarihi : 15.10.2024 23:29:00