Çaresizliğimden Değil! ...

Yalnızsam,
Çaresizliğimden değil annem;
Çarede bir adet gül olmadığından.

Yakılmıştı şehir yokluğumda,
Susuz kalmıştı çeşmeler.
Böceklerdi yatan parklarda,
Kapalı kapılar ardında yanık insanlar,
Ve onların etlerini yiyen akbabalar..
Yürekler kazınmıştı parmaklarda,
Oyuncak kalmıştı birkaç soytarıya.
Yanıktı sanki alemin hissiyatı,
Ortada bir pembe dizi havası,
Tüm gözler gözlüyordu ekranı...
Cadde cadde, sokak sokak,
Dolaştım durdum cansız cihanı.
Sanrı değildi, bir köşede gördüğüm gül,
Ki bunca sızı arasında dik kalmıştı..
O an anladım ki,

Yalnızsam,
Çaresizliğimden değil annem;
Çarede bir adet gül olmadığından…