Çaresiz Umutlarım Şiiri - Güven Tekin

Umutlarım kırıldı çocuk yaşta.
Kaderim gülmedi o günden sonra.
Umutlarım, umutsuzluk ile doğdu her geçen güne.
Sevmek, sevilmek de umut yerine umutsuzluk ile süslendi.

Hazan mevsimi yaşıyorum her geçen gün.
Rüzgar sert esiyor, her geçen güne.
Umutlarımı çalanlar, zevk-i sefa içinde.
Hayatım, umutlarım sonbahar gibi sararıp soldu.

Tek gerçeğim, evlatlarım benim.
Umudum, yaşama sebebim, evlatlarım.
Sevgi, aşk, uğramaz benim gönül kapıma.
Kime sarılsam, hançerledi umutlarımı sırtımdan.

Gencecik ömrüme birçok acı sığdırdım.
Kaderime her gün isyan ettim.
Umutlarım yeşermeden bir bir soldu.
Suçlusu kader dedim, insanların hiç mi suçu yoktu?

Son umutla hayata tutundum.
İçimden ölmek geçmedi, umudumu kaybetmedim.
Zalimlere inat hayata tutundum.
Kaderimin gülleri açmadan soldu bir bir.
Sessiz çığlıklarım, umutlarımla sustu bir bir.