Çaresiz Şiiri - Metin Altun

Bir sonbahar akşamı, saat 19.00 sularıydı
Zamansız esen ayrılık rüzgarı çalmıştı kapıyı
Ben ise yalnız kalmak istiyordum bu gece
O akşam olmaması gerekenler vardı hep aklımda
Kötü düşüncelerle açtım kapıyı istemeye istemeye
Çalan telefonun ucunda sen vardın
Titrek sesimle açmıştım telefonu
Dalgın dalgın adımlamıştım kaderimi ve seni sahile doğru
Gözüm kararmış mıydı yoksa alaca karanlık mı vardı
Islak kumlar bile geçit vermiyordu
Denizin kıyısına oturmuştum
Acı sözleri,gerçekleri,olmamazları söylemeye başlamıştım
Ölüdeniz bile kabarmıştı,dalgalanmıştı kabullenememişti durumu
Şimşeklerin ışıltısıyla gök aydınlanmış
Bir nebze aydınlık görmüştüm kendimce
Yağan yağmur ıslatmamıştı senin ıslattığın kadar beni
Gidiyorum diyordun sessizce ve derinden,
Dalgalar çoğalmış ağırlaşmıştı aniden
Sanki dur gitme! ! ! ! diye yalvarıyorlardı benim yerime
Gözlerim niye buğulanmıştı
Ağlıyor muydum,yağan yağmur mu ıslatmıştı yüzümü bilemedim
Şimşekler gürlemeye yağmur hızlanmaya dalgalar ise kabarmaya yüz tutmuş
Ben ise sakindim,sana dur,dur gitme bile diyemedim
ÇÜNKÜ HİÇ OLMADIĞI KADAR ÇARESİZDİM