Cansel Işık Şiirleri - Şair Cansel Işık

Baharla yaz inatla direnirlerken birbirlerine,
Sende yaz sıcağı gibi yakıp kavurdun kasvetinle.
Kuruttun tüm duygularımı..
Yeşerseydim belkide konuşacaktım seninle.
Ben zaten hep yemyeşil bir fidan aradım durdum bu kentte,
Belkide kendimce kurduğum kentimi yeşertmek içindi,

Bir adım ötede hissettiğim oyunlar,
Beni çocukluğuma çağırırlar.
Kulağıma okunan masallar,
Canla ilgili cana dair nakaratlar.
Bir gün gelir,
Kulağıma okunur ismim kadar,

Liman mıyım yoksa konteynır mıyım?
Kimlik bunalımında boğulmaktayım,
Sıkılırım...
Aranırım...
Liman olmaktan bıktım,
Bu gamsızlık sıktı artık beni.

Dedilerki;
Aşkından ne bir telefon nede bir mektup var,
Sanırlar ki biz aşk ile dolup meşk ile taşarız yar,
Hani birde kıskanıpta ayırmaya kalkarlar ya
Sanırlar ki bunlardır bizi birbirimize bağlayan,
Bil ki bizi bir tek ilahtır duyupta anlayan.

Dün depremler geçirdim,
Be hey kökü ciğerime batan çiçek!
Sende bu sarsıntıyı hissetmiş olman gerek.
Silindi beynimin derinlikleri adeta,
Sana dair her gece yazdığım mısralar var ya,
Onları bana geri vermen gerek.

Kimseler anlamaz beni yar;
Her gece midemde illet bir ağrı,
Getirsinler artık kağıdı,
Kusmazsa bitmeyecek çünkü bu sancı.
Şöyle kalemi gırtlağımdan aşağıya salasım var.
Nasıl çıkarsa çıksın artık

Seni çıkartıyorum hayatımdan,
Ve şiirlerimle çıkıyorum aşağılardan,
Dışarıda o kadar hayat var ki,
Bana ihtiyaç duyan.
Aldığım derslerim var Onur Akın'dan,
Sana veremediklerimle,

Bir melek ağlıyor karşımda ellerim kollarım bağlı...
Kanatları kırılıyor...
Bir ben görüyorum...
İçim gidiyor o süklüm püklüm duruşuna...
Yerlere düşmesinden korkuyor yüreğine sımsıkı sarılıyor,
Herkes onu güçlü biliyor,

Kaç bayram geçti,
Elini öpmeyeli,kaç bayram...
İçimdeki kin,
İçimdeki nefret,
O iğrenç duygu bitmedikçe,
Daha nice bayramlar geçer...

Denizlerde çırpınan kuş gibi,
Sahilde ağlayan ben;
Kimsesizlikten ölenler gibi,
Yapayalnız soğukta üşüyen ben.

Isıtacak aşkım derken,