Karanlık çökmekte iken yine güne
Kedinin gözlerindede gün batıyordu
Sabaha bir daha doğmayacaktı belki
Bu ne bir son ne de bir ilkti
Başucunda can dostu arkadaşı
Son nefesine kadar can yoldaşı
Tüylerini sevgiyle okşuyordu
Bunun son olduğunu ikisi de biliyordu
Sessizlik karanlık ile elele
Odada dolaşıyordu
Ayrılmak acıydı,tenhaydı
İkisi de ölümden utanıyordu
Gün doğarken tekrar karanlığa
Can dostu terkoldu yalnızlığa
Bir ışık düştü bahçesine
İncir dalını uzattı
Sarıldı can dostum dercesine
Bu şiir Atilla Enginol' a ithaf edilmiştir
Kubilay EnginolKayıt Tarihi : 22.4.2004 10:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
kedi ve köpeğmin son nefeslerine kadar yanlarindayken, evet ayrılmak, acıydı ve tenhaydı...
Ne güzel anlatmışsın Kubilay...
TÜM YORUMLAR (1)