İçimde kopan şeyin adı fırtına değil; adaleti adamlık sanan çeyrek asırlık bir aptalın, ayakkabısının ipine bile yürürken basamayan tek düze sarhoşluğun; kan donduran bir çift göze aldandığı; sükutu esbap bilen bir yaratığım. Can havliyle yaratılmış gibiyim. Bir şeylerim, bir yerlerim eksik gibi hep...
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta