Camın Öte Yüzü Şiiri - Haydar Güner

İsmin yoktu,
seni hep aynı pencerede bekledim.
Sigaram yarıya geldiğinde, akşam olurdu.
Kahve soğur,
sesin bardağın kenarına düşerdi.

Ne zaman gitsem, yoktun.
Ne zaman kalsam, susmuştun.
Caddelerde ayak izlerin vardı—
tanımadığım ayakkabılarda.

Geceleri herkes evine çekilirken
ben kaldırıma oturur,
seni anlatırdım
ismi bile olmayan taksi şoförlerine.

Gülüşün yalan değildi
ama bana hiç denk düşmedi.

Bir kere çağırdın adımı—
öyle usul, öyle yorgun...
O an anladım:
Beni ilk sen unuttun.

Her sabah başka bir aynada
aynı adamı görmeye çalıştım.
Camlar kırılıyordu içimden
ama dışım hep düzgündü.

Sonra bir gün,
göz göze geldik kendimle
ve sordum usulca:
“Sen de bilmiyorsun, değil mi
nereye kadar dayandığını?”