Çam Ağacı Şiiri - Seyrani Göl

Ah be çam ağacı, yaslanırdın evimin duvarına,
Penceremi açtığımda hemen sokulurdun odama.
Kışıma umut olurdun,
Yazıma ferahlık doldururdun.

Senin gibi ben de severdim sessizliği,
Bir iki kelam etmeden anlardık birbirimizi.
Bahçemin nazlı çocuğuydun.
Rüzgar estikçe salınır dururdun.

Çam ağacı biliyor musun hangi mevsimdi o?
Dallarına kuşlar yuva yapmıştı,
Öksüz bir sincap sana sığınmıştı.
Nasıl da güzel bir kalbin vardı.

Diğer ağaçlar çiçek açardı, her mevsim süslenirdi, püslenirdi.
Bilmem onları kıskanır mıydın?
Sahi çam ağacı sen fakir miydin?
Dört mevsim hep aynı elbiseni giyerdin.
S.GÖL