Çalı Kesiği Hasretler

Yetim kalmış gönül Türküleri söylüyor gözlerim ve yalın ayak yürüdüğüm yollar öpüyor kararan dizlerimi...
Ellerim çalı kesiği hasretlerin hüznünde ağlıyor; gizli saklı, kimsesiz...
Silinmemiş gözlerin kızılında ince bir sitemdir Sevgiliye yağan bu yağmurlar; başı okşanmamış çocukların bükülen dudaklarındaki hüzün gibi kimsesiz ve sessizce akıyor sakallarımdan...
Hani merhem olacaktı yaralarıma Sevgili; hani kimsesiz gecelerin yoldaşıydı ay ışığında...
Söyle bana ey rüzgâr!
Nefesimi de alıp götürür müsün Sevgilinin memleketine?
Türkülerim duyulur mu uzaktan?
Parmak uçlarımdaki çam sakızını öper mi yine usulca?
Ya da çalı kesiği hasretlerin hüznü geçer mi bir gün?