Çağır Yunuslar Da Gelsin

Uzaklaşan gemilerin ardından dökülen gözyaşları doldurdu denizlerimizi.
Şimdi, sensizliğin içindeki uzak diyarlara doğru demir alma vaktidir limandan...
Esme ey rüzgâr! Kalmadı gücüm, doldurma yelkenlerimi ürkek umutlarla; üşüyorum biraz ve narin ellerim tutamıyor halatları eskisi gibi...
Pusulam çalışmıyor; kutup yıldızı ise bulutların arkasına saklanmış gizlice seyrediyor çaresizliğimi...
Yol arkadaşlarımı kaybettim ben ay ışığında; bulamam deryalarda kaybolan izlerini...
Çünkü bilmeseler de yunuslara bile kırgınım.
Sil gözyaşlarını Sevgili! Zeytin yapraklarının deryaya döküldüğü yerde bekliyorum seni; çocukluğunu yanına al, çağır yunuslar da gelsin...