Cahit Karaç Şiirleri - Şair Cahit Karaç

Kadın - 2

Ölümüne;
Doğuyor, doğuruyor.
Büyüyor, büyütüyor.
Seviyor, seviliyor.

Allah'ın dini İslâm.
Yaratılıştan beri tam.
Dinimi öğreten Kur-an.
Yolun sonunda Mevla'm.
Olmasaydı, Muhammed,
Okunmazdı Kur-an..

Çağ kapatıp, çağ açan,
İstanbul'da, herkesin gözü var.
İki boğaz, yedi tepesinde,
Fatih'in ayak izleri var.

İstanbul’un; Her karış toprağında,

Bakma gözlerime öyle derin derin.
Gönlümü hoş eder, yüreğimi yakarsın.
Aşk denilen kör gözlü budala ne yaptın sen bana böyle.
Aklımı başımdan alıp, çevirdin beni deliye.

Senin aşkın öyle kök saldı ki, içime,

Ölüm

O, yıllarca esaret altında kaldığı bedenden kurtulup,
Sonu belli olmayan sonsuzluk ülkesine açılan pencereden bir kaçıştır.
Herkesin bedeni kapıdan girerken görünür.
Ruhu kuş misali açık kalan pencereden uçup gider.

Tenime renk, gözlerime fer veren,
Aklıma yön verip, beni 'ben' eden,
O ışık, çıkıp gitti mi benden,
Beden toprağa, ''ben'' gömülür karanlığa,
Geri de ne ''ben'' kalır, ne de beden.

Tenime renk, gözlerime fer veren,
Aklıma yön verip, beni 'ben' eden,
O ışık, çıkıp gitti mi benden,
Beden toprağa, ''ben'' gömülür karanlığa,
Geri de ne ''ben'' kalır, ne de beden.

Sen Bana Yabancısın

Sen kimsin?
Ben kimim?
Ne ben seni,
Ne sen beni, tanırsın.

Baktıkça gözlerin öldürüyor beni.
Seni yüreğimden söküp atamam.
Baktıkça resmin öldürüyor beni.
Seni ruhumdan söküp atamam.

Güzelim seni gördüm, bir kere,

Sevgi;
Tüm hayatı paylaşmaktır.
Aşk;
Ellerin kanayıncaya kadar,
Gülü dikeniyle avuçlamaktır.
Dostluk;