Buz Şehir Şiiri - Mehmet Cıngır

Çılgınca arzu ettiğim bir yerdi bu şehir
İçinde yok olmak istediğim bir kalp vardı
Ne zaman ki buzlarla kaplandı güzel mevsim
Ne zaman ki kırmızı bir ok değdi o kalbe
Ne zaman ki tersine aktı isyankâr nehir
Bir iç kanama başladı ruhumun kalbinde
İnsan şeklinde göründü bana o gün ölüm
Paramparça pusulam,kayboldu siste menzil
Yetim bırakmadı hayallerimi Azrail.

Alıp götürdü bir albatrosun omuzunda
Kafdağı’ndan aşıp kutuplara beni zaman.
Kartal gibi bırakıverdi kayalıklara
Ne gökyüzü var orada ne güneş ne bahar
Kar gibi beyaz halılar serdiler yoluma.
Törenlerle karşılardı beni buz adamlar
Ve yüreğimi yumak yumak sardı kollarım
Buz tuttu çeşmeler,güneş tutsak,su zehir
Adım başı ölümü sundu bana buz şehir.

Kar mûsîkisi eşliğinde yerdim iştahsız
En leziz yemeğim olan taze simitleri
Sokak ortasında,bahçelerde saldırırdı
Bir kemik için boğuşan buz şehrin itleri.
Füze gibi yıldızlara çarpar ve sonra da
Bumerank gibi bana dönerdi çığlıklarım.
Kelepçeli olsa da dilim,özgürdü zihnim
Söner mi bilmem bu şehirde ateş mevsimi
Kanla sarmaladım ben buz tutmuş sesimi.

Tırmandım dik yokuşları kan ve ter içinde
Kuruttum terimi taze bir mezarın üstünde
Bir kadının genç ve tiz çığlığı eşliğinde.
Bembeyaz akıyordu kanım mezar taşına
Gençtim yine de donuktu kanım buz şehirde
Kan damladı damarımdan taze kar üstüne
İçtim karlama yapıp soğuk iklimi durgun
Gördüm orada inlerken ankânın gözlerini
Dağlar duydu,buz şehir duymadı sözlerini.

Kar yağdı kirpiklerime,mevsimlerim dondu
Tıkayınca buz kütlesi kan damarlarımı
Kanımla birlikte umut ağacım da dondu
Hazan yıldızı gibi bulutların ardına
Saklanma,haydi çık artık ortaya ey güneş!
Çık da çöz ellerime sinmiş kandan buzları
Yürüsün damarlarımıza gül yüzlü bahar
Akan kanımızda karanfiller filizlensin
Kanayan yaralarımız kapanıp gizlensin.

O gün buzlar içinde titreyen ellerimle
Göz pınarlarımda biriktirdiğim al kana
Batırıp yazdığım bir veda şiiriydi bu.
Merhamet musluğunu kapatmıştı buz şehir
Çözdü ruhumun katılaşmış buzullarını
Eski bir şehirden esen sıcacık bir rüzgâr
Işık oldu ruhuma gökkuşağı bir nehir
Ölüm tufanında kıvranırken hayallerim
Nefes aldı birden titreyen buzdan ellerim.