Büyük Yanılgı Şiiri - Kenan Arman

kiremit tozlarını öpen acı
çalan davullardan düşen geç kalmışlık
kıvranan kum tanelerinin gülememesiydi
kırık dalgalara dayadığımızda sırtımızı

tepeden tırnağa güze saplanmış gözlerimiz
devrilen bir çınarın gölgesizliğini sorguluyordu
kahveleri taranan kondular dumanlanırken
kabahat trenleriydi kabaran damarlarımızdaki

cennet mekan cesetler sarkıyordu paçalarımızdan
başımızda yeni paketlenmiş kavak yelleri
sırtımızdaki hançerde yanlış bulutlar
habersiz kavgalarından akbabaların

düz gidilmiş derelerdi tepelerdi yalnızlığımız
alabora yürüyüşlerin dumanı dün gibi tüterken
yanan dağ ateşleriydi bu ellerimiz bu suskunluğumuz
hışırdarken jelatini ölüm denilen büyük okyanusun