Büyük Sorgulama Şiiri - Sadık Kocabaş

Kıldan ince, kılıçtan keskin denilen yolda,
Her adımda bir bilmece, her nefeste bir sınav.
Bu zorlu imtihanlarla neden sınıyorsun ki bizi?
Yanlışa düşmeden, pişmanlık görmeden sürmeliydi yaşam sevdası.

Oysa ki her hatada ruhuma bir kaygı düşmekten;
Düşüncenin ateşini salıp, sonra da yakmaktan;
Unutsam adını, benliğimden uzaklaşmaktan;
Kör kuyularda çaresizliğe dalmaktan bahsediyorsun.

Her şeye gücü yeten, kudretin ta kendisi,
Beni bu âleme var eden o sonsuz kuvvet.
Nasıl olur da önce bahşeder zevki sefayı,
Sonunda bu acımasız sınırı bize reva görür?

Tamam, toprağın sırrıyız, toprağa döneceğiz.
Ve sen en güçlüsün, sorgulamak haddimiz mi?
Hatayı ben işlemişsem,
Bunun bedelini sevdiklerimden çıkarmanın
Sonsuz hikmeti ne?
Öbür taraf, ahiret deniliyor sürekli;
Açlıkla, çileyle, pişmanlıkla yanmakla işkence görenler...
Sefa sürmek için cefa çekmekten başka bir
İhtimal yaratmadın.

Aha da şirke düştüm, ben sana niye soru sordum?
Dili sen verdiysen, niye gem vurdun?
Delirt beni, yazmasın ellerim.
Düşünmesin verdiğin beynim!
Bu zorlukla sınanmak neyin nesi?
Biz çekeriz çileyi lakin o masum yavrular,
Bizim hatalarımızın bedelini ödemesin.

Bizi bu bilinmezliğe götürmenin nedeni ne?
Kâinatı o zaman neden bu kadar dar yarattın?
O zaman de ki: "Benim takdirim de sınırlı."
Neyse... Kafayı yorsam, deli olurum.
Gitsem dergâha otursam, Veli olurum.
Suçlunun şerri sözün Ehl-i olurum.
Her sözümde bir anlam ararlar, yorar beni bu durum,
Bu karmaşık düşüncelere sokmasan beni.

Bu dönüşte ne şüphe, ne kaygı, ne de bir korku,
Bir hayali zuhret, yaratılmış bir gölge.
Bütün hesabı ben öderim,
Çok büyük bir teslimiyetim var.
Canım...
Alınca canı, bütün hesaplar kapanırsa,
Al o zaman canımı...
Zaten vermedin mi bu canımı?
Alanı da sen, vereni de sen.
Ben kimim ki ben...
Büyük çileyi çekmeye hazırdır Kalemsiz Şair.