-önermelerin en yücesi alâaddin soykan'a
göğün tahammül ettiği
anakaraların en büyüğü..
gerçeğini rüyalara bırakmış
konuşulmamış şaşkınlık...
sırtladığın mânânın yaşamdan koptuğu
oluruna bıraktığın aşkın tuzla buz olduğu
uçsuz bucaksız bu ovada
patlayan feryadımız
çürüyen gövdeler gibi yük oldu rüzgâra
kimse kalmadı ölüme
bir duvar sessizlik gibi örüldü
sularla aramıza çöl büyüdü
anakaraların en büyüğü..
gümbürdeyen topların aleviyle
aydınlanan gökyüzünün gece hâli...
dalgakıranların oluşmasından sersemlemiş
çürüyen ağaçların devrilmesinden yaralanmış
tavanda sallanan halkaya dar gelen ömrümüzle
kavuşuyoruz bir ayrılığa
herşeyi mümkünlere yaklaştıran o yüce duygu
- feryadımızdaki hınç -
şimdi içimizi hedef alan bu leke sürüsünü
serabı çöle dahil bilip
gölcüklerdeki flamingoların ömrüyle eşdeğer kılmanın
yüzündeyiz
- içinden çıkamadığımız o heybetli duygu
kaç kuğunun ezgisince damlamıştı içimize -
artık herşey yakından da küçük görülüyor
âlâsını yaşadık çünkü aldanışların
uzaklar bizde konaklayan devasa bir yokluk
anakaraların en büyüğü..
ey derviş!
kalpsizlik kafilelerini görülen lüzum üzerine
nârın öfkesine bırakmanın
şifahi üryanlığın ucuna varmanın
yoluna çıktık
hadi
Kayıt Tarihi : 30.12.2003 02:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Evcilleşemem
Sen, ben değilsin,
Ben, sen değil.
Ben benimim,
Sen senin.
Eşyası değilim,
Kimsenin.
Özgürsün,
Senden bana ne,
Benden sana?
Bak kardeşim..!
Bana,
Ne yiyeceğimi,
Ne diyeceğimi,
Hele hele,
Ne giyeceğimi,
Söyleme.
İnsanım ben,
Hayvan değilim,
Evcilleşemem.
Bazı hayvanlar bile,
Evcilleşmezken,
Nedir bu çile?
Bir bak, insanım ben,
Evcilleşemem.
Karlı kayalarda,
Kartal misali,
Veremem hürriyetimi.
Keserken ayaz,
Dört bir yanı,
Beyaz karanlığın
Aç kurtları gibi,
Hür doğmuşum,
İnsanım ben,
Evcilleşemem.
Su iner kayalardan,
Sesli sessiz,
Ve yosun tutar taşlar.
Doğasında her şey,
Ne olsun ki başka?
Ben de olduğum gibiyim.
Çünkü insanım ben,
Evcilleşemem.
Bataklıkta gül,
Kurşun kubbede,
Er yetişmez,
Özgür insan gelişir, geliştirir.
İyice bak, insanım ben!
Evcilleşemem.
Benim bu kaş, bu göz,
Her yere bakarım.
Benim bu el, bu ayak,
Benim bu kol bu kanat,
İster uçar, ister kırarım!
Bu gövde benim, bu baş benim,
İster açar, ister kaparım!
Söyle köleci,söyle..!
Kime zararım?
Nihayet bir insanım ben,
Evcilleşemem, evcilleşemem..!
Hüseyin Celep
(1999 – Ankara)
d.k.
TÜM YORUMLAR (2)