Asıl Kimsesizler Şiiri - Mete Güleç

O Halk Ekmek sırasındaki adam,
Çalışmaktan elleri nasır tutmuş;
Kim bilir en son ne zaman
Kendine bir şey almış.

Gözlerinden akmış hayatın yükü,
Omuzlarında taşır dünyayı.
Evet, ben
O amcayı düşünüyorum.

Yetmişine gelmiş,
Yalnız kalmış belki;
Ama kalbi hâlâ tertemiz.
Eker tek başına,
Küçük pazarda satar;
Nerede bir çocuk görse
Gözleri güler.

O gülüş,
Ayşe teyzenin kalbinde
Derin yaralar bırakır.

Bir de Hasan var;
Tanısanız dersiniz: melek adeta.
Bedeni engelli ama
Yüreği bembeyaz.

Bir zaafı vardır Hasan’ın:
Çilekli şeker.
Görünce içi gider;
Belli ki o şeker
Bir yaraya denk gelir,
Bir anıyı kanatır.

Anladım ki
Büyük insanlar onlardır;
Kimseye belli etmezler acılarını.
Gözlerindeki o buruk bakış
Benim yüreğimi zedeler.

Ömür dediğin hiçbir şey;
Bugün varız, yarın yokuz.
Kimseyi üzmeyin…
Asıl kimsesiz olanlar
Onlar.