Hatırladığım deniz mavisi gözler var geçmişe dair.çok yaşlı olmasına rağmen altı yaşında ki bir kız çocuğunun hayran kaldığı çökmüş,nurlu ve yakışıklı bir yüz.şakaklarındaki kısacık beyazlamış saçları,zayıflıktan elmacık kemiklerinin altına saklanmış yanaklar,gülünce çıkan harika gamzeler…hep hatırımda kaldılar.
Hasta yatağında bile çıkarmadığı gazi madalyasını,son nefesini verirken can havliyle elini göğsüne atıp,madalyasını nasıl sıkıca kavradığını anlatmıştı annem.yıllar geçmesine ve defalarca aynı şeyleri anlattırmama rağmen aklıma yerleştirdiklerim hep ilk duyduklarım.
Köye yaptığımız ziyaretler de kışın çıtır çıtır yanan odun sobasının başında göz yaşlarıyla ve gururla anlattığı savaş hikayesi,aşkına olan özlemi,yedi yıl süren esirliği dilinden düşmezdi.
Hafızamı zorlayıp bu güzel gözlü adamı ilk nerede gördüğümü düşündüm.o nurlu yüzü ilk anımsadığım an dedemin (yani güzel gözlümün,güzel gözlü oğlu) o eski, mavi mercedesiyle dağ bahçede ki zeytinliğe gittiğimiz gündü.
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
