Burhan Çay Giftos Leo Şiirleri - Şair Bu ...

Süslenmiş yalanlar, ne tatlı sözlerdir
Bu tatlı sözlerin altında bir yılan gizlidir
Yalanı dinlemek, ona inanmak gibidir
Zehirler kalbi, vicdanı ve aklı!
Ey Türk'üm, ne zaman akıllanacaksın?
Dost sözü ağır gelir yüreğine ve de acı.

Usumda bin düşünce var. Binide kendi halinde. Üstelik tembeller. Bütün cevapları önünde isteyen cinsinden.
Gönlümde bir tanecik özlem var.
İçimi yakıp kavuran cinsinden. Üstelik gönlümün umut kapısı da kapalı. Önüne gelen her sevginin yüzüne kapanan cinsinden. Ruhumun ise tek bir pişmanlığı var. Tek bir keşkesi, tek bir vahı var. Sevdiğinin gitmesine izin verdiği için, gidişine sessiz kaldığı için kendini suçluyor sürekli. Ona "Gitme" diyemediği için çok pişman şimdi. Arkasından "Kal" diye seslenemediği için kocaman bir keşke tünedi diline. Ve her gün göz bebeklerinde beliren geçmişin mayhoş görüntüleri yüzünden vahlıyor pişmanlık kokan keşkeleri ünleyen titrek sesi. Ruhumun yazıklanması hep pişmanlığından yani. Gönlümün üzülmesi, ezilip büzülmesi içine çöreklenen kocaman bir keşke yüzünden yani. Yani günlerce, aylarca, yıllarca içten içe ağlaması ruhumun, acınası bir "Vahlar göleti" oluşturdu içimde. İşte bu "Vahlar göleti" yüzünden hemen hemen her sabah boğuluyor gibi uyanıyorum. Bu yüzden geceleri uyku tutmuyor gözlerim. Bu yüzden kan ter içindeyim, sırılsıklamım. Bu yüzden düşlerim kara. Bu yüzden kabusların otağı oldu usum.

Ah gönlüm! Hala onun için deliren, çıldıran gönlüm. Biricik hasreti dışında, tüm duygularını kapı dışarı koyan gönlüm. Pişmanlık ve keşke zincirleriyle umutlarımı "Vahlar göletinde" boğulmaya terk eden gönlüm. Zalimsin. Hem de kendine, kendine zalimsin. Sadece kendine.

Vazgeçtiklerim, vazgeçemeyenlerim oldu.
Vazgeçtiğim ne varsa, sevdalarımdan mesela, yakasını bırakmadılar ruhumun.
Vazgeçtiğim kim varsa, sevdiklerimden mesela, düşman oldular kalbime..
Vazgeçişlerin tutsağı oldum, vazgeçemeyenlerimin elinde...
Hayatı bana yaşanılmaz kılan, ne büyük vazgeçişlerdi bunlar!
Birikmiş kinlerini kalbime enjekte eden, ne hastalıklı vazgeçişlerdi onlar!

Yalanları bile yalancı çıkarıyor bugün insan.
Yutuyor tüm doğruları yeni çağ adlı bir yılan.

Hangi çağ sahte, hangi tarih gerçek?
Savaşlar yalan, ölümler yalan...
Destanlar yalan, masallar yalan...

Yanmak var uzaktan uzağa..
Yanmak var duygudan duyguya..
Yanmak var hayalden hayale..
Yanmak var şiirden şiire...
Yanan söner bir gün;
Bir ayrılıkta,

Dün gibi eski anılarım var.
Bugün kadar yeni acılarım.
Yeni ayrılıklarımın ölü doğumlarına gebe meçhul yarınlarım.
Zamansızım bu yüzden, dün gibi mekansızım.
Aşksızım bugünden, yarınlar kadar yaralıyım.

Öyle kirli bir çağdayız ki, yedi başlı ejderha gibi tünedi yalan.
Bu yedi başlı ejderhanın ağzından çıkan her söze kanar oldu insan.
Hayıflanmak boşuna, uyanmak İstemiyor işte müslüman.
Oysa doğrular küfür sayılırken ve kirlenirken ahlak, ve her geçen gün biraz daha büyürken bu yalan bataklığı ve bu bataklığı kurutmak yerine eylemsiz kalmayı tercih eder susarsa millet,
Okumazsa, düşünmezse, sorgulamazsa, görmezse gerçekleri, boyun eğerse hakkını gasp edenlere,
İşte o vakit her bir alın terini bin altın sayar da haramı kendine bayram ilan eder yedi başlı zillet.

On yedi erdik, yedi yüz er olduk.
Tanrı güç verdi korkmadık, savaştık.
Ötüken'i yurt bildik, Otağ kurduk.
Yedi yüz er idik, yetmiş bin er olduk.
Tanrı kut verdi, devletli Budun olduk.

Gönlüm çekiyor seni,
Günlere, aylara, yıllara yayılan vazgeçemediğim en güzel ve en çılgın alışkanlığımsın benim.
Hava gibi, zaruri bir ihtiyaçsın yani.
Yaşamak sevgilim, seninle güzel bu şehirde, bil isterim.
Gönlüm çekiyor seni,
Hasretin, parmak uçlarımdan başlayan bir yoksunluk hissine dönüşüyor bedenimde.

Sen en büyük yenilgimdin benim.
En büyük hezimetim.
Çünkü bir sözün yetmişti beni sarsmaya...
Bir sözün ile yıkıldım bu aşkta.
Belli ki beni yıkmak için gelmişsin dünyaya...
Oysa bir bakışın yetmişti, elimi kolumu bağlamaya, çaresizdim karşında.