Bunalım Şiiri - Şahbettin Uluat

Buldozerler geçer üzerimizden bazen,
İçimizdeki bütün kapılar sıkışır,
Pencereler kapanır.

Gardiyan başı güler,
Arkasında yönetim,
Altın dişini göstere göstere.

Ölmeyiz lakin,
Düğün seslerini de işitmez oluruz.
Ölmeyiz lakin,
Gülmeyiz de.

Bir yanımızı kredi kartı keser,
Acıtır;
Bir yanımızı trafik canavarı,
Saat başı haberlerinden çıkıp.

Oğlumuz, kızımız,
Alkış tutarlar
Sevinçlerimizi çalan hırsıza.

Yüzünü göstermeden biri,
Dolabımızdaki buzu,
Soframızdaki tuzu alır.
Yaz günü havalandırmayı kapatır,
Çiçeğimizi koparır,
Balonumuzu patlatır.

Dağılır gider eş, dost, tanıdık ne varsa,
Pabucumuzun teki nehire düşer,
Kalakalırız taşlı, dikenli bir yolda.

Gider,
Acemi cerrahlara ameliyat oluruz.
Kırar dururlar camlarımızı,
Acemi çıraklar,

Kalemler bizim için kırılır mahkemelerde,
Mahpus damlarının karanlık koridorları,
Uzar gider önümüzde.

Dozerler, beton makineleri çalışır bahçemizde,
Bastırır ağaçların, çiçeklerin çığlığını,
Kulaklarımızda kocaman tıkaçlar.

Musluklarımız damlar durur,
Şartellerimiz kapanır gürültüyle,
Gecenin orta yerinde.

Su yerin derinlerine çekilir,
Dağlar ve denizler terk ederler bizi,
Son söğüt ağacımız da kesilir.

Tırlar, kamyonlar geçer üzerimizden,
Karanlık bizi esir alır.

10.07.2011 05.20