Bulunmaz Şiiri - Kasım Kobakçı

Vakit yokluğunda insan tutamaz elinde her şeyi
Ne yüreğini ne güçsüzlüğünü ne de gücünü
İstavroz gölgesi olur, açtım derken kanatlarımı
Parçalar mutluluğunu sarıldım mutlulukla derken
Birlikteliklerin her anı, neşesi çok olan garip yaşam misali
Bulunmaz ongun nefret

Silahsız erler gibi görünür yaşam
Özenli bir biçimde giyinen, maksadı farklı yazgı olan
Hem sabahleyin geç başlamaktan fayda yok onlara
Çünkü onlar geceleri istikrarsız avare adem evlatları
Bu kadar gözyaşı yeter, anlat yaşamımızı
Bulunmaz ongun nefret

Depreşen yaram, rahatlatan aldatıcı nefretim
Takımından ayrı acemi erin derdini, sevincini hissederim içimde
Bilmeden izler onlar, yaşarken bizleri
Ördüğüm kelimeleri ardımdan tekrarlayan
İri gözlerin uğruna çabucak öldüler
Bulunmaz ongun nefret

Hayatı erken öğrenmeye zaman bundan sonra çok
Gülsün yüreklerimiz sabaha dek hep birlikte
Ne kadar mutluluk gerekir büyük melodilere
Bayılmak nedametle ne kadar korkunçtur
Gitar melodisine ne kadar hıçkırık lazım
Bulunmaz ongun nefret

Bulunmaz bir nefret boğmasın ıstıraba
Bulunmaz bir nefret açmasın yürekte yara
Bulunmaz bir nefret kalıcı olmasın etkisi insanda
Yurt sevgisi nefreti dahi aşırır
Bulunmaz bir nefret gözyaşı akıtmasın yaşayan
Bulunmaz ongun nefret lakin
Hakeza ikimizin nefreti dahi