Bülbülün Çilesi Şiiri - Kasım Kobakçı

Bütün üzüm bağları terk edilmiş,
Kırgın sarmaşıkların lütfu alınmış,
Sahipleri terk etmiş gibi umursamadan,
Mezarda yatanların, izini buldum.

Kızlar başlangıçta yazmayı severdi,
Genç adamlarsa zorlanmayı çok severdi,
Kim şiir yazmak istemez ki?
Nişanlım bana bir enstrüman çaldığımı söyledi.

Keşke bu yıl yazı bağlarda geçirebilseydim,
Hatırlamayacağımı söylesem de sözümü tutmayacağım,
Amcalar üzümleri saban izinde saklıyor,
Parmak üzümün tadını bilirim.

Bekleşen kızlara ayna tutardık,
Bağbozumundan hemen önce bağda uyurduk,
Elmaları pekmez kabına atardık,
Tandırın közlerini bir kenara alırdık.

Sade bir bağ damında uzanmanın tadı başkadır,
Bana verseler onu bir saraya, bir köşke değişmem,
Keşke köylerden göç etmeseydik,
Kütüklerin ve taze dalların tozunu sildim.

Üzülüp harap olmuş bahçelerde dolaşır,
Baktıkça yağlarım erir,
Gençlik elimden kaçtığında,
Özlemin bir kısmını geçmişe saldım.

İzlemeye doyamadım gün akşam oldu,
Heyecanım bitmedi, başkasına kaldı,
Kargalar ağlarken güldüler,
Bülbülün çilesini yarıda kestiler.