Bülbülün Hüznü Şiiri - Mehmet Cıngır

Bülbülün hüznü yansıyınca bir gün dağlara
Sümbül ağladı, bülbül ağladı,gül ağladı
Bülbül son şarkısını söyleyince bağlara
Ağaç ağladı,yaprak ağladı,dal ağladı!

Nankör kedinin gözleri değince toprağa
Vakit bulamadı garip bülbül haykırmağa
Şafak vakti gözyaşları düşünce ırmağa
Irmak ağladı,deniz ağladı, göl ağladı!

Dağlara gözyaşını boşaltınca bulutlar
Sürükledi çileyi sıcak iklime rüzgâr
Kara gözlüklerle bakınca yurduna bahar,
Bülbül ağladı, arı ağladı,bal ağladı!

Gülünü aradı âşık bülbül yol boyunca
Yollar kıvrım kıvrım yılan gibi uzayınca
Uzanınca yıkık bir handa boylu boyunca
Yolcu ağladı, hancı ağladı,yol ağladı!

Gülün hasretiyle düşünce çöllere bülbül
Çölün çıkmaz sokaklarında serap oldu gül
Düşünce yüreğine aşk ateşi,ölümcül;
Gökyüzü ağladı, kum ağladı,çöl ağladı!