Buğusuzluk Özlemi Şiiri - Ulaş Başar Gezgin

Zordur bazen tanıması kendini,
Kendine buğulu aynada bakıyorsundur sanki.
Evet, bu sensin, algılayamasan da ayrıntıları...
“Bu sensin!” der ayna üstündeki ışık oyunları...

“Yaklaşayım” dersin “kendime, daha fazla”
Ve öyle yaklaşırsın ki,
Kanlanır gözlerin bu uğurda.
Yine de buğuludur ayna,
Buğulu, buğulu...

Değdirirsin elini aynaya,
Son vermek istersin buğunun saltanatına;
Silersin, rahatlamışsındır,
İlk kez bu kadar net görürsün kendini...
Ama ne olur? Ayna, bir süre sonra,
Buğuyla kaplar kendini bir daha,
Senin kendi(’)n(’)i ve demek ki kendisini...

Anladın mı artık, sonunda kavradın mı onu?
Değil-ayna, değil-varlık, değil-buğu.
Yanlış yerlere baktın yıllarca, yıllarca, yıllarca,
Yüzün o nedenle buğulu...

Arkandan seninle aynaya bakanlara bakarsan,
Sorarsan onlara buğusuz yanını, arkanı,
Onlara buğusuz nasıl göründüklerini anlatmak koşuluyla,
Buğusuz bir resmini alırsın buğusuz yaşayanlardan...

Böyle oluyor işte otoportre,
Ayna karşısında yazınca şair,
Bakınca buğulu imgesine...
Kulağını mı kesseydi ressamlar gibi...
Kesip kulağını, çizse miydi kendi resmini...

Bu buğulu yüz, buğulu yüzüm,
Farklı değil o uzak resimden,
Gülümseyen bir yüz, kimonosuyla,
Her akşam yemeğinde,
Karşımda oturmasa bile,
Karşımdaki duvarda asılı durmadadır.
Yüzünde sevecen bir gülümseme ile...
Uzaktayken daha güzeldir belki, ne bileyim...
Hiç olmadı ki yakında, ne bileyim...

Ve önce yaklaşır, sonra öyle yaşlanırsın ki,
Kanlanır gözlerin geçen yıllarda...
Yine de ve hep buğuludur ayna,
Buğulu, buğulu, buğulu...

Ho Çi Min Kenti, Vietnam, 31 Temmuz 2007

Kaynak: Gezgin, U. B. (2008). Vietnam Şiirleri (2007-2008) [Poems of Vietnam]. Ho Çi Min Kenti, Vietnam, Mart 2008.