Bugünün ve geleceğin çocuklarına

var mı aranızdan beni tanıyan
çok değil on yıl evvel ben de çocuktum…

ve dönüp bakıyorum
geçtiğim her sokağın sonunda
en kıyısında çocuklar duruyor
umutsuz ve yorgun kalabalıkların
gözlerine
güneşin yamacından iniyor karabasanlar
gözlerinden alınmış düşleri aynı renk
esmer bakışlarında saklıdır
kaç rengi varsa ölümün
onlar dört mevsimin dışında bir mevsim yaşıyorlar
ben onları duruşlarından tanırım,

haritalardan kovulmuş
kanayan tarihin çocukları
şimdi kara iklimler baltalıyor damarlarını
çocukluğunu yaşama uğruna
ölümle yaşadılar, ölümden habersiz
ve ölüme benzediler
onlar için durmadan
bir şarkının en yasak notasından
umut topluyorum

onlar hep mavi bakışlarla seyrettiler
kirletilmiş gökyüzünü
çiçek çiçek sevdiler
dağ ateşlerini,
yangınlardan kaçırılmış külleri
sevdiler
uzaktan…
sevdiler işte oyun çocuklarını
ezan sesinin arılığıyla
türkü türkü dinlediler,
uykularını bölen postal seslerini
her gece
gökyüzünde saydıkları yıldız değildi meğer

dudaklarında
denize ulaşmış yorgun bir ırmağın sevinciyle
sevişiyordu kır çiçekleri
çoğalttılar şarkılarını kuşların kanat seslerinde
toprağın yağmura olan tutkusuyla tutuşuyor
içlerindeki fırtına
onlarla cennet gibi temizdir
cehennem kirlisi yüreğim
bir kıza olan aşkım onların gözlerinde biter
çocuklar
bir tutam ışık
çocuklar
bir tutam sevinç…

siz
yani siyah-beyaz fotoğraflar, renklenin
bugünün
ve geleceğin çocukları için
yeniden merhaba deyin güneşe
çalınmak istenen bir sazın coşkusuyla
yeni şarkılara hazırlanın

Behçet Gülenay