Budala Şiiri - Abdullah Demirel

Hava boğuk, gökyüzü gri,
Bir çığlık var havada—duymadın mı?
Bir kadının feryadı bu,
Ekmeğin fiyatına,
Sokağın karanlığına,
Adamın yumruğuna,
Devletin sus pus yasasına karşı
bağırıyor görmedin mi?

Çocuğun uykusu bölünmüş,
rüya yok, ses yok, süt yok,
oyuncakları sus pus…
Duymadın mı ağladığını?
O, aydınlık bir gelecek bekliyor,
sen gözlerini kapatmışsın ne yazık!

Hey! Allah’ın kulu!
Sabah ajansına bakıp kahveni yudumlarken,
"Ne yapayım, dünya böyle" diyen
omuz silken vicdan yoksulu!
Bir kadının mezarı üstünde dikilirken bile
sessiz kalırsan,
bu toprak büyütmez seni,
bu halk affetmez bilesin!

Bak köftehor!
ömür boyu çalışmış
Bir yaşlı titriyor kuyrukta,
şimdi üç kuruşa diz çöküyor...
Bir adam işsiz,
bir kadın çaresiz,
bir çocuk evsiz titriyor!

Sen hâlâ hangi yüzle
"Beni ilgilendirmez." diyorsun.
Sus o zaman!
unutma ama,
gün gelip de sıra sana geldiğinde,
sığınacak yer aradığında,
sorarlar adama.
“Şimdi mi duyuyorsun?”
Günaydın!
Be duyarsız budala…
Abdullah Demirel (2025)