Bu Yüzden Şairim Bugün (düz yazı)

imparatorluğun çöküşü... film içinde film oynanıyor. bu çöküşün ardında hiç bir şey ümit ışığı yakmıyor...

işte, bu yüzden şairim bugün!

kara gözlerinde bütün bir evreni görmüş olmam ve o evreni bir şişe şaraba değişmemi nasıl anlatabilirim?

işte, bu yüzden sarhoşum bugün!

karanlık çöktüğünde ışıklar gider limanda. iki dümeni olan o siyah gemi ağır ağır demir alır, açılır, git gide ufalır ufukta, kaybolur. bir imparatorluğun çöküşü gibi. geride ne bir filika bırakır, ne de bir sandal. boynu bükük kalır liman. gemi hayallerde kalır...

iki dümeni olan gemi... hangi dümeni çevirsen o an ben çıkarım karşına. bulursun seni bende, seni sende, seni birinde... seviyorsan sessiz harfler boyu ağlamalısın. tanrıdan farkın bırak da olsun!

.... bir masada oturuyorum önümde mavi bulutlar. bir zamanlar mavi bulutlar arasından süzülüp gökyüzünde, dudaklarına konmuştum. dokuzuncu senfoni çalıyordu. kardeşliğimize on adım ileri ve tek vücut olmaya evet, demiştin.

işte, bu yüzden mavi bulutları sevmiyorum bugün.

çok geç, evet çok geç. bir şey için, hiç bir şey yapamayacağımız an!

bu limanda tinerci çocuklar olur, tiner çeken çocuklar geçer önümden, aklımdan geçenleri bilmezler! tiner çeken çocuklar beni de çekin yanınıza, tiner çeken çocukları seviyorum, insandır onlar insanım diyenlerden ‘seviyorum’ diyenlerden ziyade. onlar kadar duygulu olsan(m) . ayyaşlar kadar anlasan dünyayı. kim bilir belki o zaman yıkılan imparatorluğun içinden yeni bir hayat çıkardı. en azından film içinde film oynamazdın.

oysa beni gecenin yalnızlığına bırakıp, üzerime şiirlerimi serpip saksıda unuttun. beni unuttun!

üzerime sabah ettin...