Bu Şehir Ölüyor Şiiri - Vedat Sümbül

Gözlerinin yangın yerinde
Hastalıklı bir şubat akşamı can veriyor...
100.Yıl Bulvarı'nda fahişeler,
Yalancı gülüşlerle sevgili oluyor
Akşam zamparalarına...

Bu şehir ölüyor...

Ölse ağlayanı olur mu bilmem;
Ama sevgilerimizin,
Hüzünlerimizin şehri,
Yağmurlarında ıslandığımız şehir
Ölüyor, ihmal edilmiş şubat akşamlarında...

Barlarda haber (!) kovalayan gazeteciler,
Bar kapılarındaki çiçekçi çocukları
Görmezden geliyorlar.

Bu şehir ölüyor...

Bu şehir ölüyor ;
Çünkü tükendi mavisi.
Ve hiçbir şehir mavisiz yaşayamaz...

Aşkımızın Kır Kahvesi'nde
Bir ölümlük mavi kaldıysa hala,
Uykusunda oğlumun yanagına
'UMUT' yazabilirim,serçe parmağımla
Ve oğlum ,
Tahir'le Zühre Meselesi'ni okuyabilir babasına...

Şimdi şurda bir cinayet işlemek de varken
Bir çiçekçi çocuğun tüm çiçeklerini satın alıyorum,
Gidip umuda uyusun diye anasının kokusunda...
Hep böyle git çocuğum,umutlu...
Ve her gidişinde yine böyle
Dolmuş camlarının buğusunu silip
Gülümse bana...
Çünkü tükeniyor bu şehir
Ve belki de senin gülümsemen kurtaracak
Hüzünlerimizin şehrini...

Ey aşklarımızın betonarme şehri !
Ölüyorsun mavisizlikten...
Kimbilir, belki de bir sıkımlık canını
Kendi öz apartmanların alacaktır.

Dolunaylarında gidenlerin ardından
Şiirler okuduğumuz şehir ölüyor...
UYANSANIZA !...