Bu Şehir... Şiiri - Zülfikar Yapar Kaleli

Hayal bahçesine umut ekilmiş
İşte, her şey, çırılçıplak, sır değil.
Sevgi nerededir, nere çekilmiş?
Güzel, seni kovalayan er değil

Özündeki dere, tepe, yar ağlar
Heba olmuş ömre, bin ağyar ağlar
Bağban feryat eder, bağda bar ağlar
Pazarları geçen sade Bor değil

Hayatın cilvesi bağrını yakar
Feryadı gönülden gözüne çıkar
Gözlerinden iki ırmak gür akar
Çok zenginin akıttığı ter değil

Düşler ülkesinde sabah yükselir
Beton duvarlara eyvah yükselir
Umut dağlarına bir ah yükselir
Duyanlar da doğrusunu der değil

Hülyalar kör kütük, umutlar çatlar
Çakal kucağında buluşur zıtlar
Hissiz, hareketsiz, duygusuz otlar
Kulak duyar, bakan görür, kör değil

İnançlar dünyevi, kitap semavi
Göğsü hışırtılı, inadı kavi
Taş sert olur, toprak esmer, su mavi
Kuşlar kara, beyaz değil, mor değil

Anlayana her saniye ibretse
Nefes almak, nefes vermek, devletse
Devletin çarkını bozan rüşvetse
Varoşları anlaması zor değil

Ne bayramı, ne seyranı, ne kutlu?
Ne bu gün hoş, ne de yarın umutlu
Geceler hep ayaz, gündüz bulutlu
Yürek sönük, küle dönmüş, kor değil

Uykusuz geceler, geceye ekli
Şafağı, kuyrukta bekler emekli
Kimin top, kiminin çöp ile nakli
Ölüler de bu şehirde bir değil

Gönül postasında, hayalle selam
Yolladıkça, artar gam ile elem
Töre mi, kanun mu, velhasıl kelam
Memurunun sesi kısık, gür değil

Buğulu gözleri, takılı çarka
Çark döner, yaratır, etiket, marka
Bir başı paradır, bir başı arka
Ki bu şehir, yaşanacak yer değil

İşçide, işsizde, memurda hayat
Yekpare yaşanır, serüven berbat
Hayali suç olur, düşü kabahat
Ve insanlar bu şehirde hür değil

Ağyar:Eller, başkaları