Bu Kaçıncı Son Yolculuğum

“Yanık memleketlerin sıcağına gömdüm yüreğimi dün yine
Uzun yollar çizdi gecemi boydan boya
Ve bütün geçmişimi anlattım yan koltukta oturan yalnızlığıma”

sağımdan solumdan geçtikçe kaçışlarım, tutunuşlarım
kalan cesaretimi de Bolu Dağı’nın eteklerinde bıraktım
sana mı geliyorum yoksa senden mi kaçıyorum bilmiyorum

saat üç’ün serin nefesi çarpıyor elmacık kemiklerime
demli ve iki şekerli soğuk çayla cayıyorum uykumdan
boynumda bükülmüşlüğün sancısı
omuzlarımda yalnızlığımın sarı saçları
kan çanağına düşmüş iki zeytin tanesi
arka masada yudumlanan çorbanın sesi
ve kara kaşlı gencin dibine kadar içtiği sigara süslüyor gecemi

otuz dakika sonra yine ayaklarımda karıncalanmalar
yine limon kolonyası geçidi
ve yine dar bir koridora sıkışıp kalıyor
hassas ömrümün çaresizliği

neden konuşmuyorsun yalnızlığım benimle
ben biliyorum aslında senin derdini
İstanbul u özledin öyle değil mi?
neyine vurgunsun bu şehrin bilmiyorum
ne kaybolabiliyorsun ne de kendini bulabiliyorsun oysa
ne hatırlamak istediklerini hatırlayabiliyor
ne de unutmak istediklerini unutabiliyorsun
hadi boş ver İstanbul’u yolumuz uzun sen de biraz uyu

hey uyan, şuna bak sabah gülüyor halimize
anlaşılan yine geldik
ama neresi burası bilmiyorum
şimdi ben neredeyim sen neredesin...?

yollar bitiyor, geceler bitiyor, çareler bitiyor bu yolculukta da
yine bu son diyorum
ama ayaklarımda kararlı bir isyan yine yollarına düşeceğim biliyorum
sen de biliyorsun...!